Mykoplazmoza

Zakażenia bakteriami Mycoplasma genitalium i Mycoplasma hominis często przebiegają bezobjawowo. Wywoływane są przez drobne bakterie nieposiadające ściany komórkowej, co warunkuje ich naturalną oporność na takie antybiotyki, jak penicyliny, cefalosporyny i wankomycyna.

Infekcje wywołane bakteriami Mycoplasma hominis występują powszechnie u osób aktywnych seksualnie (nawet u 50% z nich). Zakażenie prowadzi przede wszystkim do waginozy pochwy, czyli zapalenia pochwy spowodowanego bakteriami, a w przypadku kobiet w ciąży może przyczynić się do przedwczesnego porodu. Przewlekła infekcja może być przyczyną odmiedniczkowego zapalenia nerek, gorączki połogowej lub zakażenia ogólnoustrojowego u pacjentów z immunosupresją (obniżonym stanem odporności).

Zakażenia Mycoplasma genitalium występują rzadziej, ale są częstą przyczyną nierzeżączkowego zapalenia cewki moczowej. Prowadzą również do zapalenia narządów miednicy mniejszej – PID (ang. Pelvic Inflammatory Disease). Do powikłań tej infekcji należą zapalenie cewki moczowej u obu płci i zapalenie szyjki macicy u kobiet. Odnotowano powiązanie pomiędzy zakażeniem Mycoplasma genitalium a zapaleniem błony śluzowej macicy i problemami z płodnością u kobiet. Zbadano, że występująca infekcja M. genitalium zwiększa również podatność na zakażenie HIV.

Leczenie mykoplazmozy jest zależne od czynnika zakaźnego. Zwyczajowo stosuje się erytromycynę lub tetracykliny. Mycoplasma hominis jest oporna na erytromycynę, lekiem z wyboru jest klindamycyna.

W przypadku dodatniego wyniku badania w kierunku infekcji intymnej należy niezwłocznie poinformować o tym fakcie partnera oraz osoby, z którymi współżyło się w ciągu ostatnich dwóch miesięcy. Partnerzy powinni również zostać przebadani pod kątem zakażenia. W trakcie oraz do tygodnia po zakończeniu leczenia należy zachować wstrzemięźliwość seksualną.